خبر

 آلبوم کیمیای نظر با صدای شهرام آرمان یار  و  آهنگسازی و تنظیم حسن میرزاخانی منتشر و روانه ی بازار شد . شعر دو تصنیف از این آلبوم با نام های طواف و ایران نجیب من  از کارهای اخیر من است که هر دو  بر روی موسیقی سروده شده اند.

         شعرهای  دیگر این مجموعه  از هوشنگ ابتهاج ، ایرج جنتی عطایی ،مرضیه حشمتی ، میثم حسینجانی ، ابوالفضل کارگر و فریدون طالبی است.

      قطعات این آلبوم ، بر پایه ی مایه های اصفهان ،شور ، نوا و همایون  است و در دو تصنیف "فسانه " و " طواف " از مرکب خوانی استفاده شده است .

 

  و اما متن  ایران نجیب من  :

 

ایران نجیب ِ من          رنجور ِهزاران سال

ای هرچه شکیبا تر      افزون شده ای پامال

خواهم از غم هایت ترانه سازم

مهرت را از جانم جدا نسازم

آرش خواهم شد تا کمان بگیرم

تا دادت را از دشمنان بگیرم

تا در رگ هر کاوه         غیرت جَرَیان دارد ،

بازوی فریدون  تا         این گرز ِ گران دارد،

ضحاک از کابوسش کجا گریزد ؟

تقدیر است اینجا خون او بریزد

ایرانم ! ایرانم ! سرت سلامت

پیوسته باشی در پناه ِ ایزد                         

 تا در رگ هر کاوه         غیرت  جَرَیان دارد ،

بازوی فریدون تا          این گرز ِ گران دارد 

 

                               ضحاک از کابوسش کجا گریزد ؟

                               تقدیر است اینجا خون او بریزد .

 

ایران نجیب ِ من          رنجور هزاران سال

ای هرچه شکیبا تر      افزون شده ای پامال

 

                                   آرش خواهم شد تا کمان بگیرم

                                   تا  دادت  را  از  دشمنان  بگیرم

 

                   ***

                                            بیداد اگر افزون شد ،

                                            دل گرچه بسی خون شد ،

                                             یادت  به  دلم  افتاد

                                             این نغمه همایون شد .

                                             ای مشرق ِ آمالم !

                                              بُرنای کهنسالم !

                                              از خاک ِ تو می رویم

                                              در خاک تو می بالم .

                                              برخیز و به تن کن باز

                                              پیراهنی از گل  را

                                              از خاطره بیرون کن

                                              پاییز ِ تطاول  را .

                                              ایران ِ نجیب ِ من !

                                              ای مام ِ شکیبایم !

                                              راهی به شکوهت باز

                                               می جویم و می آیم .

                                               *

                               در هر نفسم  نام  تو  را گویم

                               آرامش از آغوش تو می جویم

                                آرامش از آغوش تو می جویم

                  

                                                                                   

 

 

 

 

 

 

     

 

شرمنده ام ؛ غیبتی این همه طولانی و بعدهم یک کار قدیمی( مربوط به سال هشتاد و یک یا دو ) . باشد که گریز و گزیری شود از آن فترت :

 

 

این شد جزای پر نزدن های  سالهام

نه ! زخم نیست ؛ خُرد و خمیر است بالهام

کوشیدم  و کشیدم  و  ای کاش می گذشت

این بند و حبس ، نوبت تبعید سالهام

این درد التیام بیابد ؟ محال نیست ؛

فرضی ست لابد از همه ی آن محالهام

چندی ست چشمه چشمه نجوشیده ام ، ببین

از بس برای گریه کم آمد مجال هام

این دستهای کیست که این گونه سفت و سخت

می خواهدم جدا کند از اتصالهام

 

از این ولی کریم ترت می شناختم

بیهوده کوفتم به درت با سوالهام

 روی خوشی غزل ، که نشانم نمی دهی !

بگذار غرقه در سیلان ملالهام

 

يك نيمايي كوتاه و  يك سه گاني :

 

 

   تهران ــ  كرج

 

  محكوم  روي صندلي پشتي پرايد

  ما‌‌‌ بين ِ اين دو همسفر  چاق ،

  امشب چه انتظار ِ رسيدن به تو ، كرج

  بي فايده ست !

  تنها اميد و دلخوشي ام ، اما

  نرماي دلنشين صداي ضبط :

  آهنگ ِ هايده ست .

 

 

 

   قصد

  آرزوي حقيري ندارم

  بركه را مي‌گذارم كه دريا بگيرم

  قصد دارم كه اين بار تصميم ِ كُبري  بگيرم

 

      " نوخسرواني " به تعبير دوست عزيزم  ، علي عباس نژاد ـ كه اول بار در جلسه ي شعر سراي اهل قلم ، او را ديدم كه اقبالي جدي به اين قالب دوباره احيا شده ي شعر فارسي نشان مي‌داد و آن را همچون مرحوم اخوان به همان نام قديمي اش مي خواند ـ يا "سه گاني" به قول  دكتر عليرضا فولادي عزيز ـ كه كار هاي بسيار خوبي از او و دوستان سه گاني پردازش تا به امروز خوانده ام ، يا حتي نام هاي ديگري كه برخي دوستان ديگر به اين قالب داده ا‌ند ؛ نمي دانم . ولی این را می دانم كه از محبوب ترشدن روز افزون اين قالب نزد شاعران  و ايضا خوانندگان شعر ، بسيار خوشحالم.

 

      اين هم چند تجربه از من در اين قالب :

 

 

            بلبشو

 

دارد كنار ِ تار ، كسي جاز مي‌زند

يادت به خير ، اسحاق !

سيب از سقوط و جاذبه  سر  باز  مي‌زند

 

         ****

 

              تعلل

 

در مداواي ذهن شاعر خود

آنقدر سستي و تعلل كرد

تا جنون در زبان او گل كرد !

       ****

          

                 هبه

 

از سرزمين  مادري‌ من ، برادرم

ارث  پدر  مطالبه فرمودند

بعد از همان به ما هبه فرمودند !

 

         ****

       

                   راه حل

 

حل  ِ هر مشكلي ــ هر چه بغرنج ــ

پاي رایانه امشب به صرف ِ

چاي  و  وبگردي  و  شعر  و  شطرنج

 

نت " دو "

 

 

نت ِ "دو"  چنگ  مي‌زند به دلم ، آن طرف  از  تو  طفره  و اكراه

روي خط‌هاي حامل چشمت ، نيست  غير از سكوت‌هاي  سياه

باز كابوس هر شبم تعبير ... ، التماسي كه  ظاهرا  تاثير ...

مثل اينكه دوباره دارد دير ... ، ساعتت را  نگاه  مي‌كني  آه

باز از جا بلند مي‌شوي  و  ، من در اعماق خود سقوط ، سقوط

شك ندارم دوباره  مي‌روي  و ، باز  هم  زندگي  تباه ، تباه

من زمينگير اين سكون سمج ، تو  ولي در تدارك رفتن

نه ، تماشاي اين رژه سخت است : روسري ، كيف و كفش و شال وكلاه

يك خداحافظي يخ بسته ، دستپاچه  سلام كردن  من

دست كم خنده اي به لب‌هايت ، مي‌نشاند ، اگر ... ولو كوتاه

                         *****

نت ِ"دو"  چنگ  مي‌زند به دلم ، دستم از روي سيم مي‌افتد

ساز  كه با  دلم نمي‌سازد ، بازهم اين سكوت‌هاي سياه

 

  

 

   

    اينجا جهنم است

 

 

سهم تو  پر زدن ، پرپر از آن ِمن

عمر شما بلند ! كمتر  زمان ِ من

 

بر سينه هايمان ، حكم مقدّري ست :

"رفتن" مدال ِتو ، "ماندن" نشان من

 

پيرنگ را از اين ، ناكام تر  مچين

يك صحنه هم مرا ، در داستان من ...

  

خون ، لخته روي دست ، چيزي شكسته است

در آينه چه خواست ، پير از جوان ِ من ؟

 

بغضي مرا گرفت ، شعري مرا سرود

لكنت  نشسته است ، روي زبان من

 

مي‌بافم  و دريغ ! بالا  نمي‌رود

از آسمان جداست ، تا ريسمان من

 

اين دور آخر است ، اين سلسله به جاست

لبريز ِحسرت است ، باز استكانِ من

 

اينجا جهنم است ؛ پايان ماجرا

محتوم ِ جبر توست‌‌‌‌ ‌‌‌، كار جهان من

 

 

 دو  سه سروده ی نیمایی از من در دینگ دانگ ، رسانه ی تخصصی شعر آزاد نیمایی

اینجا  و نیز  اینجا :

 

 

                                                                      به دخترم ،  هـستــــــــــي

 

 

 

چقدر خنده  به  لب هاي  تو  برازند َه ست

چه رنگ ِ شاد ِ قشنگي ، چه خنده ات زنده ست

 

چقدر گل كه همه چشم بر دهان ِ تو ، تا

چه وقت  ميل ِ عزيزت موافق خند ه ست

 

رواج و رونق ِ بازار ِ شعر هاي  تَرَ م !

كمي بخند كه اين دفتر از غم آكنده ست

 

كدام سمت ِ سرودن تو را  نفس نكشيد ؟

شكوه ِ نام تو در هر غزل پراكنده ست

 

دو لب ، دو مصرع  ِخندان ، چه شاه بيتي شد !

مرا چه حال ِ خوشي داده از سرودن دست

 

دو خط ، دو خاطره ي خوش ، دو انحناي مليح :

چقدر خنده  به  لب هاي  تو  برازند َه ست

 

 

تير ماه هشتاد ونه

 

نگران

 

 

 نگرانم به مسيري كه تو رفتي از آن

 نگرانم ، نگرانم ، نگرانم ، نگران

 

 كُفري از ساعت خوابيده ي روي ديوار

 چنگ انداخته ي عقربه هاي سرطان

 

 اولين ثانيه بعد از تو كماكان جاري

 اولين ثانيه بعد از تو  ندارد  پايان

 

 نگرانم به غزل هاي  بلاتكليفي

 كه نبودي تو  و  اصلا نسراييدمشان

 

 التماس كلماتي كه تو را مي جويند

 بيت بيت از تو  مرا دور... ببين دارم جان ـ

 

 مي كَنم  ، گم نكنم  رد مسیرت را  باز

 روي اين قافيه مي ايستم ، اما  گريان .

 

o      

 

 كور ِ اشكم  به تكان دادن دستي به وداع

 اندكي نور به تاريكي چشمم  بنشان

 

o      

 

 خوب ِ من ! چشم چپ  و  راست چه فرقي دارد ؟

 روي هر گونه به نام تو  هزاران  م‍‍ژگان

 

 مثل هر نيمه ي  سيبي ، منم و اين حسرت :

 گاز ِ بعدي به كمالم برساند  دندان 

 

 ارديبهشت هشتاد و  نه

 

 

چیزی نیست

 

 

                                                چيزي نيست

 

 

كابوس ِ شبانه است ، پرهيزي نيست       آرام  بخواب  كودكم  !  چيــزي  نيست

 

باد است كه پرسه مي زند اين اطراف      اين زوزه  ازآن  ِگرگ ِ  خونريزي  نيست

 

« پايان ِشب ِ سيه...»فراموشش كن      چشمي  به  ره ِ صبح   دلاويزي  نيست

 

آموختـــه با  درشت  و  ريزيم ، ولي       ديريست  درشت  مي زند ، ريزي  نيست

 

سر تا سر  تقويم  بهـــار است فقط       غير  از  سه چهار  فصل  ،  پاييزي نيست

 

باري نه ! اشاره هاي اين تيزي  نيز       ناز است ، نوازش است ، مهميزي نيست

 

باري نه ! صريح ،ساده ،روشن گفتم      اين  لهجه  مجال ِ هيچ  تعريضي  نيست

 

« با مرگ برادر است » اما  تو  نترس      آرام   بخواب  كودكم  !  چيـــزي  نيست

 

 

 

 

                                                         صُمٌ  بُكمٌ  عُميٌ ، فَهُم لايَرجِعون

                                                                                           بقره ـ آيه ي هجده

 

 

 

حق با من است ، حتما

چون پاره آجري  به  سرم

كوبيده ام .

كوري مگر ؟ چطور نمي بيني ؟!

 

حق با من است ، حتما

چون خون روي صورتم  اين را

فرياد مي زند .

آيا كري ؟ نمي شنوي ؟!

 

حق با من است كه ديروز

جد  بزرگوار  فقيدم

ـ رحمت كند خدا  همه ي  رفتگان  شما  را ـ

قرآن به نيزه بست .

لالي مگر كه هيچ نمي گويي ؟!

 

حق با من است ، حتما

چون يك قدم هم از اينجا

پا پس نمي كشم .

 

 

     و امایک غزل قدیمی با حال و هوای این روزها :

 

    تلخي اين عزاي عظمي را ، نخل گيسو پريش مي‌داند

     از بيابان تشنه لب بشنو، او از اين غصه بيش مي‌داند

     كاش يك ذوالجناح غيرت را...شرمشان باد ميزباني‌شان !

     آن عزيزي كه مي‌رسد از راه، كوفه مهمان خويش مي‌داند؟

     نارفيقان حقه و تزوير، يك يك از نيمه باز مي‌گردند

     راه را آن بزرگوار اما، همچنان رو به پيش مي‌داند

      خيمه در خيمه آتش است اينجا، واي من دل مشوش است اينجا

      تيغ در دست‌هاي نامردان، نه غريبه، نه خويش مي‌داند

      از بلنداي زين ـ زبانم لال ـ سبز بالا بلند افتادست

      اين فرات است زار مي‌گريد، شايد از تشنگي ش مي‌داند

      تلخي اين عزاي عظمي را، نخل گيسو پريش مي‌داند

       از بيابان تشنه لب بشنو، او از اين غصه بيش مي‌داند

 

 

 تمام هرچه رشتم

 

 

 

سقوط از قاف زيبا ، لابد  از  اقبال زشتم  بود

ولي افتادن از چشم شما ؛ اين ، سرنوشتم بود

 

همان ميراث تكراري ، پسر را  از  پدر  باري ،

همان شيوه ، همان تنبيه : تبعيد از بهشتم بود

 

من آن آيينه ي بي رونق و نورم ؛ غباراندود ،

اگر گاهي درخشيدم ، فقط  اعجاز  خشتم  بود

 

تجسم كن ، تجسم ، اشتياق و  بي قراري  را

كه درهر بيت و مصراعي كه ازتومي نوشتم ، بود

 

هنوز اين پنبه زار  بكر  روي  شانه ام  سنگين

تمام  دسترنج  من ، تمام  هر چه رشتم  ، بود

 

مترسك ماند و من ماندم،وَ اين كابوس تكراري :

كلاغاني كه چشم هيزشان  دنبال  كشتم  بود

 

 

ویک کار سپید :

 

بختک

 

 

روز

روز از یاد می روی و شب

به اندرونی ترین گوشه های خوابم

سرک می کشی

بی وعده .

مهمان حبیب خداست که باشد ،

از روی سینه ام بلند شو

سنگینی ات خوابم را خفه می کند ؛

آرزویی را

که به بند تنبان تو بسته باشد

نمی خواهم .

 

آیینه رو

 

                                                                                به فروتني هاي دوست هنرمندم ، سيد ميثم قاضي مير سعيد

 

 

 كاش آسمان  پلكي  زند ، تا  تو نمايان تر شوي

 كاش اي  وفور  روشني ! حتي فراوان تر شوي

 

 قد مي كشد درچشم شب، شرمي بليغ و باشكوه

 حالي كه از تن پوش ابر ، عريان و عريان تر شوي

 

 اي  بغض بسته  باز شو ، اي حنجره  آواز  شو

 جا دارد اين تحرير را ، يك پرده  گريان تر  شوي

 

 مژگان به مژگان نيشتر، محكم ، مصمم ، بيشتر

 کاش این مداوا را ولی امشب شتـــابان تر شوي

 

 در من  تماشـــا  كردي  و  تنهايي ات  تكثير  شد

 مي بينمت آیینه  كز  اين  هم  پريشان تر   شوي

 

 

تا آن تلاقی موعود

                                                                           

                                 _{برای آن آخرین قرار عاشقانه که به آن وعده داده شده ام .}

 

_{تا آن تلاقی موعود}

 

 

فرقی  چه می کند ؟

فرقی چه می کند ؟

من ایستاده باشم  و او

رو سوی من به تاخت  بیاید ،

یا من به سوی او

حکماً غرض تلاقی ما هر دو ساکن و ساری ست

یا

ما هر دو  ساری و ساکن

حکماً غرض فشردن یکدیگر است در آغوش :

                                                       دیدار

 

زیباست ، زیبا

این آخرین قرار ملاقات

در انتهای خط

 

آنک

تنها حریر نازکی از

آرامشی بلیغ و فسونکار

مابین  ماست

 

وقتی

که کوبه های خون

بر روی طبل شوم شقیقه

دیگر نفیر نبض نمی گردد ،

یک پرده فاصله ست فقط

 یک پرده

تا آن تلاقی موعود

فرقی چه می کند ؟

حکماً غرض که نقض نمی گردد .

 

                                                                                           بهمن هزار و سیصد و هشتاد دو

 

پایان قناری

 

 تصنیف وترانه ایست که اول بار آن را بر روی آهنگی از دوست عزیزی ـ بماند ـ گفتم و نوشتم . شکل اولیه اش  کمی با این فرق داشت ؛ ولی نهایتا به این شکل و شمایل  در  آمد :

 

 پایانِ قناری 

 

 

 شب دق مرگِ ترانه

 شب پایانِ قناری   

 غزلی گنگ وسترون

         فقط این مانده کنار من

                                                                            

 چه شدآن وسوسۀ سرخ

 که من از شاخه نچیدم

 چه سر انجام غریبی

            که مرا گاز زند سیبی  !

 

 شب بیداری محتوم

 شب سردرگم سنگین

 پس از آن خواب خجسته

 که گره می زند آیا 

  نخ رویای قشنگی  

 که به یکباره گسسته

            وَ به خمیازه شده بسته

 

                                                *******

 

 نگران تو نشستم

 تو در آیینه نبودی

 وَ تو  را آه کشیـدم

            شبحی شکل خودم دیدم

 

  شبحی تار و مردد

  خورۀ ذهن و زبانم

  من و این آینـه کم کم

              به ستوه آمده ایم از هم

 

 شب دق مرگ ترانه

 شب پایان قناری

 جسدی مانده کنارم

 به جز این گور گرامی

 نفس مردۀ خود را

 به چه خاکی بسپارم ؟

          که همین آینـه را دارم

یک چهارپاره ی جدید

 

تکرار شد

 

 

 

پس بگیرید این همه شاباش را

این جنین پیش از تولد مرده است

فاجعه  تکرار شد ، تکرار شد

گربه باز از بچه هایش خورده است

 

سعد و نحسِ طالعت را زد ورق

دست شومی که شکست این خامه را

شست مُهر خونی سبابه ای

حرمت توشیح پای نامه را

 

پس بگیرید این همه شاباش را

این ، نه پاکوبی و دست افشانی است

لَقوه است  و لرزه های احتضار

سختی ِ مردن  به این آسانی است

 

چه بهایی را بهانه می کنند

تیرها  از هر طرف ، این طرفه را

سرب ِ سرخی که به سینه گل کند

خلط ِ خونی که بِبُرد سرفه را

 

باز در خونخواهی لبخندِ گل

مکر داس کهنه پرچمدار شد

بر فراز  بام  ما تاریخ ، باز

گشت وگشت  و عاقبت آوار شد

 

 پس بگیرید این همه شاباش را

این جنین پیش از تولد مرده است

فاجعه  تکرار شد ، تکرار شد

گُربه باز از بچه هایش خورده است .

 

 

تیرماه ١٣٨٨

 

 

ماه

 

 

ماه

راه می رود .

من نشسته ام ، نگاه می کنم

سنگ راه می رود

تیر های برقِ آفتاب سوخته

و پرنده ای که روی شاخه ی درخت ، خواب رفته است .

شب شبیه هیکلی سیاه

در تمام طول راه

راه می رود .

 

ماه گریه می کند .

من نشسته ام

و دستمال دستمال

دانه های اشک را

پاک می کنم .

پنجره ،

باز مانده است

گُرگ می وزد

و میان این دو نقطه ی سیاه

راه می رود .

 

ماه فکر می کند

فکر می کند  و  غرق می شود

من نشسته ام ، نفس نمی کشم .

پنجه ای قوی گلوم را

خفت کرده است؛

خاطرات خانه ی قدیم : 

در تراس

زیر بارش شدید آفتاب ،

خواهرم

برادرم

و من

یک مگس

در میان آب کاسه غرق کرده ایم

دست و پا و دست و پا و دست و پا و بعد

مرده را کنار می زند

مو ج آب

و جنازه روی سنگفرش داغ

زیر بارش شدید آفتاب

جان تازه ای برای خود

دست و پا و دست و پا و دست و پا

می کند .

«بُهت » و « شوق» و « من»

یکصدا

داد می زنیم :

« زنده است ، آه !

راه می رود .»

 

ما ه ، شعرِ تازه اش تمام می شود .

همچنان

من نشسته ام

باورم نمی شود ، ولی

روی شیب تند دامنه

یک نفر مداد خویش را عصای دست کرده است

پله پله از خیال های واقعی صعود می کند

باورم نمی شود ، ولی

مست کرده است

روی خط پرتگاه

راه می رود .

خرداد هزار و سیصد وهشتاد و هفت

تصنیف :

یکی از تصنیف های من است که آ قای احمد نعمت الله زاده آن را

خوانده است و به زودی در آلبومی از ایشان به نام مهر مهرویان

منتشر خواهد شد:

                             باران بباران آسمان

                         اشکی بیفشان برزمین ، ازدیده ات ای مهربان

                               تطهیر این ناپاک را ، باران بباران آسمان

                                                                                           باران بباران آسمان

                               بر این تَرَک ها دستِ کم ، از بوی بارانت بِدم

                               کاین پیر بی نای و رمق ، از تشنگی آمد به جان

                                                                                          باران بباران آسمان

                               تأثیر جاودی زمان چشم زمین را بسته است

                               بشکن به چشمش خواب را، با باطل السحر زمان

                                                                                          باران بباران آسمان

                                 زنگار را زِ باور این آینه شبی

                                 تصویر مهربان کسی پاک کرد و برد

آواز                             وآیینه زان سپس

                                 تنها شکوه و شیوه ی آن چشم وچهره را

                                 درخاطرش سپرد

                                 با لحن مخملین صدایی که می سرود :

بازگشت به تصنیف        « باران بباران آسمان»

                                این جسم وجان افروخته ، ایمانش از تب سوخته

                                چشمی به مهرت دوخته ، لطفت مزید و بیکران

                                                                                              باران بباران آسمان

 

تصنيف ماه دو هفته

شعر این تصنیف را در تاریخ ۳/۱۰/۸۴ گفتم ؛ بر روی رِنگ اصفهان از ساخته های علی اکبر خان شهنازی ، و در تاریخ های پانزدهم و شانزدهم دی ماه۱۳۸۴، درکنسرتی که گروه نجوا ، به سرپرستی محمدمهدی وحدتی وبا صدای احمد نعمت الله زاده در سالن بوعلی دانشکده کشاورزی کرج ارائه کرد ، اجرا شد :

 

 

 

 

ای جان ، ای یار، ای جان ، ای یار

 

ماه دو هفته ام چرا چهره نمی نمایی ام ؟

 

لب بگشا به خنده تا، عقده ی دل گشایی ام

 

لب بگشا به خنده تا، عقده ی دل گشایی ام

 

 

 

 

چشمم به در است آخر تا  باز

        

با یاد تو دل گردد  دمساز

 

 

 

 

ای که چو رویا هر شب با منی

       

کاش به روزم نَـــــــظَر افکنی

 

 

 

 

یار دلربا  ، ای مه زیبا ، دلبر من

 

از نفست ای صنم ، بر رخ  زردم  بدم

 

اِ اِ اِ اِ اِ اِ ی یار ، بر رخ زردم ، رخ زردم ، رخ زردم بدم

 

 

 

 

 

آه اگر یار من ، ماه  ده چار من ، بگذرد از دلش تا بتابد بر این شام تارم

 

دردل این آرزو ، شوق دیدار او ، وقت آن می رسد تا شکوفه دَهَد انتظارم

 

 

 

 

از عشقت خوبِ من ، بر جانم شعله زن

 

                        از مهرت ای جان ، بر من گیر آسان

 

 

 

       

از نفست ای صنم ، بر رخ  زردم  بدم

 

اِ اِ اِ اِ اِ اِ ی یار ، بر رخ زردم ، رخ زردم ، رخ زردم بدم

 

دو غــــزل :

 چهار راه

 

آنک چراغ قــرمــز ، ماندن به ناگزیـر

یعنی دوبـاره دیر شــــد آری دوباره دیر

رنگ درنگ  سایه ی  خودرا فکنده است

سنگین ، به روی حوصله های جوان و پیر

دستی نحیف و کوچک ، آنسو تَرَک  کشد

بر شیــشه دستمال کثیفی  به  رنگ  قیر

و پتک محکمی به سرش که:« نکن،نکن

بدتـر کثیف کردی اش آخر ،  بیا  ،  بگیر

حالا  غرور  له شده  از  مشت  کو چکش

می افتد و به جاش درآ ن  سکه ای حقیر

تردید :  پس دهد ؟  بپذیرد؟  قبول؟  رد؟

باز امتحان دوباره چه بی رحم و سختگیر

 *****

آنک  چراغ  سبز ،  وَ حرکت ،  وَ  می برد

رنگ درنگ ، سایه ی خود را از این مسیر

اما  هنــوز ، آبی  این  چــــــــارراه  را

پوشانده است  سایه ی یک لاشه خوار پیر

 

آذر هشتاد و شش

 

 

 به رنگ حیرت و حاشا

 

و  اندکی  متفاوت ، طلــــــوع  این  بارش

نوشت  عشق ،  وَ  فورا  شروع  شد  کارش

نوشت عشق وَحس کرد دفترش خیس است

واشک شوق  روان شد  ز چشم  خودکارش

نوشت ؟  او نه ؛   کسی  دیگر از  درون  او

به  این  نوشتن  یک باره  کرد  وادارش

زمین به دلبری آنک خودی  نشان  می داد

و  با  تمام وجود  آسمـــــــان  خریدارش

عجب  کشـــاکش  شیرین  بی بدیلی  بود

که  چشم ، یک مژه  برهم نزد  ز  دیدارش

که می کشید که را سوی خویش،او یاعشق؟

درست ، مثل  کمانی که  می کشید  آرش

کشید و چله رها کرد و  جان خویش  در او

نفس نیامد از  آن  پس  ،  تمام شد کارش

 

مرداد هشتاد و شش 

کور و کساد

و ناگزیر

وقتی تمام شد این نیز

با سرنوشت حتمی قبلی ها

سنجاق می شود

وَ

روی بساط کور و کسادش

یا باد می کند، یا ....

یا باد می کند .

 

 

با این همه

 هی تند تند

هی سطر سطر

هی می نویسد و هی باز

خط می زند

تنها به این امیدکه ....

شک هم نمی کند این بار

 حتماً صدای له شده اش را باد :

« آقا !»

« خانم ! »

از گوشه ی پیاده رو

تا گوش های سنگ و اصمِّ روندگان

آیندگان

خواهد رساند

و آنها

یک لحظه ، یک دقیقه ی نا قابل

 بر جا درنگ می کنند

و بعد یا

رد می شوند ، یا

رد می شوند .

 

آن وقت باز او

از ابتدای سطر

هی می نویسد وهی باز

فریاد های تازه ی خود را ، یا

خط می زند 

یا

خط می زند .

 

اردیبهشت هشتاد و دو

                            

یکی ازنیمایی های جدیدم:

 

 من به کار حساب مرد نیم

  بلکه با این حساب مُردَ نیم

      « شهریار »

 

 

 باران متصل

 

 

 اینک دوباره باز

دُردانه های ناب وبها دارٍ گنج دل

باران متصل

 

من

دیوانۀ پیاده روی زیر بارشم

آن هم بدون چتر

وعاشق نوشته شدن

- عریان و بی کنایه -

درمتن خیس یک غزل غمگین

از ابتدای سطر

 

آری عجب زبان غریبی دارم من

این را

ازحیرتی که حلقه زده

درچشمهای شما می خوانم

آری

چیزی نمانده است

کز آن فصاحت عقلایی

فرجام من جدا شوم واین

ته لهجۀ جنون

زنجیر دست وپای زبانم گردد

اما چه آرزوی عجیبی دارم من

 

 

خیسم کنید، آی !

دُردانه های ناب وبها دار گنج دل

باران متصل

بی اندکی ملاحظه حتی

خیسم کنید

روح زکام بردۀ من را

این عطسه ها نشانۀ خوبی ست

 

خیسم کنید آی بشوییدم

تطهیر این کدورت مزمن را

ازجان من

کآلودۀ حساب وکتابم

تطهیر این کدورت مزمن را

غسلم دهید

رخصت که ارتماس کنم باز

درآن عمیقٍ زلال

که ما هی برون شده ازآبم

بیداری مرا بنوازید

با یک دو سه کشیـــده به دستان خیس خویش

بر بهت صورتم که چنین خوابم

خیسم کنید

 

اینجا

در این فضای خشک وخشن

دراین هوای سربی و سنگین

حتی نفس کشیدن هم

سخت است .

اینجا برای پرسش از حال و روز هم

در ظرف هیچ حوصله ای جا نیست

اینجا همیشه نوبت فقر آخر صف است

اما

همواره در مقابل بی دردی

پشت دوتا ودست به سینه

بسیار بوده است

همراه با

لبخند های مُضحک ومصنوعی

عرضه شده

درقاب های روی وریا کاری

گفتی همان تقابلٍ دیرینه :

بازار خود فروشی

در قحطی شکسته دلی، باری .

 

خیسم کنید ، آی !

دردانه های ناب وبهادار گنج دل

باران متصل

دیگر به انتهای خیابان رسیده ام

احساس می کنم

پایان این تغزّل غمگین

اینجاست .

این ،

ازچتر بسته ام واین هم

آن روح خیس وخسته که همواره

در پی کشیده ام .

این پویه زیر بارش باران

لطفی غریب دارد .

خیسم کنید .

 

  خرداد  86

  کورُش آقا مجیــــدی